Ну пока что всё, 4-я глава, как оказалось, переведена не до конца, да и в переведённых я, пока их сюда постил, заметил пару досадных ошибок. Надо будет потом ещё раз внимательно перечитать.

Сенькс, буду стараться)

Спасибо, старалсо очень 8)

РАЗДЗЕЛ 3 "АЎТОБУС "НАЧНЫ РЫЦАР"

Гары паспеў прайсці ўсяго некалькі вуліцы, да таго як ля Магноліевага завулку апусціўся без сіл на нізкую агароджу. Ён цяжка аддуваўся – цягнуць скрыню было непроста. Гары сядзеў зусім нерухома, а гнеў хвалямі курсіраваў па целу, сэрца ашалела калацілася у грудзях.
Дзесяць хвілін знаходжання ў адзіноце на цёмнай вуліцы прынеслі з сабой новае пачуцце: паніку. З якого боку не паглядзі, а ў больш дрэнным пераплёце яму яшчэ не даводзілася апынуцца. Зусім адзін, ноччу, у маглавым свеце. Ісці няма куды. І, сама жудаснае, - начараваў столькі, што гэтага якраз хопіць для вылічэння з Хогварца. Гары у такой ступені нарушыў палажэнні дэкрэту аб разумных абмежаваннях чарадзейства сярод непаўналетніх, што заставалася толькі дзівіцца, чаму да гэтых пор не паявіліся прадстаўнікі міністэрства. Гары чакаў, што яны павінны былі бы ужо схапіць яго непасрэдна тут, дзе ён зараз сядзіць.
Гары ўздрыгнуўся і з канца у канец агледзеў Магноліевы завулак. Што з ім цяпер будзе? Яго арыштуюць? А можа быть, ён стане ізгоем? Ён падумаў пра Рона і Герміёну і зусім паў духам. Гары не сумняваўся, што сябры дапамаглі б яму, навяжна, злачынца ён ці не, але яны абодва знаходзіліся за мяжой, Хедвіг не было, і такім чынам не было і спосаба звязацца з імі.
Да таго ж, у яго зусім няма маглавых грошаў. У кашальку на дне сундука ляжала трохі чарадзейскага золата, але астатняя частка маёмасці, якая дасталася ад бацькоў, захоўвалася ў сэйфе банка “Грангатс” у Лондане. Яму ніколі не датягнуць гэтую скрыню да Лондана... Хіба толькі...
Ён зірнуў на палачку, якую ўсё яшчэ зціскваў у руцэ. Калі ужо яго так ці іначай выключаць (сэрца забілася хутчэй і балючай), то можно было пачараваць яшчэ трохі. У яго ёсць бацькава мантыя-невідзімка – што, калі зрабіць скрыню лёгкай як перца, прывязаць яе да мятлы, укрыцца мантыяй і паляцець у Лондан? Тады ён зможа забраць у банку астатак грошаў і... пачаць жыць выгнаннікам. Перспектыва, што і казаць, бязрадасная, але не сядзець жа яму вечна на гэтай агароджы, а то яшчэ, чаго добрага, прыйдзецца мець справу с маглавай паліцыяй, тлумачыць, чым ён займаецца тут сярод ночы і навошта яму мятла і скрыня кніг з закліняннямі.
Гары адчыніў скрыню і пашнарыў унутры, пытаючыся знайсці мантыю-невідзімку – але, так і не знайшоўшы, раптам выпрастаўся і азірнуўся.
Ён адчуваў нейкае пакалыванне ў патыліцы і шыі. І зразумеў, што за ім штосьці назірае. Аднак вуліца была пустой, і святло не гарэла ні ў адным з навакольных, вялікіх і квадратных, дамоў.
Хлопчык зноў зхіліўся над скрыняй і, практычна тут жа, адразу выпраміўся, крэпка сціскваючы ў кулаку палачку. Ён хутчэй адчуў, чым пачуў: ззаду, у вузкім праходзе паміж гаражом і агароджах, стаяў нехта... ці нешта. Гары прышчурыўся, углядзеўся ў цемнату. Калі б яно шавяльнулася, ён бы зразумеў, што гэта – бадзяжная кошка ці... штосьці другое...
- Люмас, - шапнуў Гары, і святло запалілася на кончыку чарадзейскай палачкі, асляпіўшы яго. Ён падняў палачку высока над галавой. Па выкладзенным каменнай крошкай сценам дома №2 прабёг водсвет; цьмяна бліснулі дзверы гаража, і паміж гаражом і агароджай Гары убачыў, вельмі выразна, сгорблены сілуэт некага вельмі вялікага, з шырока растаўленымі жоўтымі вачыма.
Гары адхіснуўся, зачапіўся за скрыню і упаў. Ён паспрабаваў рукой змягчыць падзенне, пальцы разняліся, і палачка выпала. Хлопчык цяжка чмякнуўся на абочыну дарогі...
Пачуўся аглушальны грукат, і Гары ўскінуў рукі, каб загарадзіцца ад узяўшагася неведама адкуль асляпляльнага святла...
З крыкам Гары адкаціўщся назад на тратуар, а секунду пазней дзве зіхатлівыя фары і два гіганцкіх каляса з жудасным скрэжатам супыніліся роўна на тым месцы, дзе ён толькі што ляжаў. Калёсы і фары, як, задраўшы галаву, убачыў Гары, належалі трохпавярховаму, інтэнсіўна-фіялетаваму аўтобусу, які паявіўся літаральна з паветра. Паверх ветравога шкла ішоў залаты надпіс: “Начны Рыцар”.
У першы момант Гары рашыў, што ад удара аб зямлю ў яго пачаліся галюцынацыі. Але тут з аўтобуса выскачыў кандуктар у фіялетавай уніформе і громка загаварыў у прастору:
- Сардэчша запрашаем! Гэта аўтобус для чараўнікоў і ведзьм, апынуўшыхся ў цяжкім становішчы! Узмахніце палачкай і заходзьце ў салон: мы даімчым вас куды пажадаеце! Мяне завуць Стэн Шанпайк, я ваш кандуктар гэтым веча...
Ён рэзка абарваў свой маналог – убачыў Гары, што па-ранейшаму сядзеў на зямлі. Гары падняў палачку і неяк падняўся на ногі. Зблізу ён разглядзеў, што Стэн Шанпайк усяго на некалькі гадоў старэйшы за яго самога. Кандуктару было максімум гадоў васемнаццать-дзевятнаццать. У яго былі вялікія, адтапыраныя вушы і даволі вялікая колькасць прышчоў.
- Ну і чаго ты тут робіш? – спытаў Стэн, адкінуўшы прафесійныя манеры.
- Упаў, - адказаў Гары.
- А што гэта ты упаў? – ухмыльнуўся Стэн.
- Я не спецыяльна, - паясніў Гары раздражнёна. Джынсы былі разарваны на каленцы, а рука, на якую ён прызямліўся, шчымела і кроватачыла. Ён раптам успомніў, чаму упаў, і азірнуўся. Фары “Рыцара” залівалі святлом праход паміж гаражом і агароджай, і там нікога не было.
- Куда гэта ты глядзіш? – зацікавіўся Стэн.
- Там было нешта вялікае і чорнае, - сказаў Гары, няўпэўнена паказваючы на праход. – Можа, сабака... толькі большае...
Ён паглядзеў на Стэна. Той стаяў, злёгку прыаткрыўшы рот. Гары адчуў сябе вельмі нязграбна, калі зразумеў, што Стэн разглядвае яго шрам. Калі Міністэрства магіі ужо аб’явіла пошукі, ён не збіраецца аблягчаць ім задачу.
- Як цябе зваць? – настойліва спытаўся Стэн.
- Нэвіл Лангботам, - буркнуў Гары першае, што прыйшло ў галаву. – А што, гэты аўтобус, - ён хутка змяніў тэму размовы, каб адцягнуць увагу Стэна, - ты сказаў, ён давязе мяне, куды я пажадаю?
- Ага! – ганарліва сказаў Стэн. – Куды пажадаеш, у любую кропку света! Толькі пад ваду мы ні-ні... Э-эм... – Ён зноў падазрона утаропіўся на Гары. – Ты сапраўды галасаваў? Махнуў палачкаў, так?
- Так, - заверыў яго Гары, - слушай, а колькі каштуе да Лондана?
- Адзінаццаць сікляў, - адказаў Стэн. – За трынаццаць атрымаеш яшчэ кружку гарачай какавы, а за пятнаццаць – яшчэ грэлку і зубную шчотку любога колеру.
Гарры яшчэ раз пашарыў у скрыні, выняў адтуль кашалёк і сунуў манеты ў працягнутую далонь Стэна. Затым яны разам паднялі скрыню – клетка Хедвіг балансіравала на вечку – і па ступенькам занеслі яе ў аўтобус.
Крэслаў унутры не было; замест іх каля занавешаных вокнаў стаяла дзесьці паўтузіна медных ложкаў. Прымацаваныя каля кожнага ложка свечкі ў падсвечніках асвяшчалі абабітыя дрэвам сцены. У задняй частцы аўтобуса малюченькі чараўнік у начным каўпаку прамармытаў скрозь сон: “Не зараз, дзякую, я марыную смаўжоў” – і перавярнуўся на другі бок.
- Давай сюды, - шапнуў Стэн, запіхіваючы скрыню Гары пад ложак адразу за вадзіцельскім крэслам. – Гэта наш шафёр, Эрні Прэнг. А гэта Нэвіл Лангботам, Эрн.
Эрні Прэнг, пажылы чараўнік у акулярах з вельмі тоўстым шклом, кіўнуў Гары. Той ізноў нервова паправіў грыўку і сеў на ложак.
- Паехалі, Эрн! – сказаў Стэн, усеўшыся ў крэсла побач з шафёрскім.
Зноў пачуўся уражвальны грукат, і Гары імгненна паваліўся на спіну, адкінуты назад шалёным стартам “Начнога Рыцара”. Неяк прыўзняўшыся, Гары зірнуў у вакно і ўбачыў, што аўтобус імчыць ужо па зусім іншай вуліцы. Стэн з вялікім задавальненнем назіраў за ашалелым тварам хлопчыка.
- Гэта адсюль мы прыкацілі, калі ты прасігналіў, - растлумачыў ён. - Дзе мы, Эрн? Недзе ва Уэльсе?
- Ага, - буркнуў Эрні.
- А чаму маглы не чуюць вашага аўтобуса? – пацікавіўся Гары.
- Маглы! – пагардліва хмыкнуў Стэн. – Яны ўвогуле ніколі і нічога не заўважаюць, куды ім?
- Ты б пабудзіў мадам Марш, Стэн, - умяшаўся Эрн. – Вось-вось будзем у Абергавені.
Стэн прайшоў міма Гарынага ложку і знік з віду, падняўшыся па вузкай драўлянай лесвіцы. Гары прадоўжыў глядзець у вакно, і яго неспакой узмацняўся. Эрні, відаць, не вельмі і добра валодаў рулём. “Рыцар” пастаянна заязжаў на тратуар, хоця пры гэтым ні ува што не ўразаўся; ліхтары, паштовыя скрыні і скрыні для смецця адскоквалі ў бакі пры яго набліжэнні, а пасля вярталіся на месца.
Вярнуўся і Стэн. За ім плялася бледная да зелені ведзьма, закутаная ў дарожную мантыю.
- Прыехалі, мадам Марш! – радасна аб’явіў Стэн. Эрні ўціснуў тормаз у падлогу; ложкі з’ехалі на цэлы фут да цэнта аўтобуса. Мадам Марш, прыціснуўшы да губ насоўку, спусцілася ўніз па прыступкам. Стэн выкінуў услед за ёй сумку і захлопнуў дзверы; ізноў аўтобус заграмыхаў і панёсся па вузкай вясковай дарозе, дрэвы заскакалі ў бокі
Гары не заснуў бы ў любым выпадку, нават калі б аўтобус не грымеў і не скакаў туды-сюды на сэлыя сотні міляў за адно імгненне. Гары вярнуўся да думак аб тым, што з ім цяпер будзе і ці атрымалася Дурслям дастаць са столі цётку Мардж. У яго заныла ў жываце.
Стэн разгарнуў “Штодзённы прарок” і пачаў чытать, высунуўшы язык. Змардаваны твар чалавека з дліннымі цьмянымі космамі павольна падмігнуў Гары з вялікага фатаздымка на першай старонцы. Ён здаўся хлопчыку дзіўна знаёмым.
- Гэты чалавек! – Гары хутка забыў пра свае беды. – Ён быў у маглавых навінах!
Стэн склаў газету, зірнуў на першую старонку і хмыкнуў.
- Сірыус Блэк, - кіўнуў ён, - вядома, быў у навінах, ты што, з месяцу ўпаў, Нэвіл?
Няўцямны выраз Гарынага твару прымусіў Стэна яшчэ раз хмыкнуць, вельмі паблажліва. Ён аддзяліў першую старонку і падаў яе Гары:
- Газеты трэба чытаць, Нэвіл.
Гары паднёс газету да святла і прачытаў:

БЛЭК УСЁ ЯШЧЭ НЕ ЗЛОЎЛЕНЫ!

Паводле пацвярджэння, атрыманага ад Міністэрства магіі, Сірыусу Блэку – самаму небяспечнаму вязню за ўсю гісторыю турмы Азкабан – па-ранейшаму ўдаецца пазбягаць арышту.
"Мы робім усё магчымае, каб схапіць Блэка”, - заявіў гэтай раніцай міністр магіі Карнэліус Фадж, - “і настойліва просім усіх грамадзян магічнага супольніцства захоўваць спакой”.
Раней Фадж рэкза крытыкаваўся некаторымі членамі міжнароднай федэрацыі чарадзеяў за тое, што праінфармаваў прэм’ер-міністра маглаў аб інцыденце.
"Я быў вымушаны гэта зрабіць!” – адказаў раздражнёны Фадж. - “Блэк – вар'ят. Ён небяспечны для кожнага, хто з ім сутыкнецца, няважна, чараўнік гэта ці магл. Прэм’ер-міністр заверыў мяне, што што пра магічную сутнасць Блэка не даведаецца ні адзін магл. І, давайце паглядзім праўдзе ў вочы – а калі б і даведаўся, то палічыў бы за рэпарцёрскую вутку”.

Гары зазірнуў у схаваныя ў цяні вочы Сірыуса Блэка. Гэта была адзіная частка яго твару, якая заставалася жывой. Гары ніколі не сустракаў вампіра, але на уроках па абароне ад цёмных сілаў бачыў іх на малюнках – Блэк, з яго бледна-васкавой скурай, выглядаў як раз як вампір.
- Ну і як табе гэты прыгажун? – Стэн назіраў за Гары, пакуль той чытаў.
- Ён забіў трынаццаць чалавек адным закляццем? – спытаўся Гары, аддаваючы газету Стэну.
- А то, - адказаў Стэн, - пры сведках, сярод белага дня. Вось што страшна, праўда, Эрн?
- Ага, - змрочна пацвердзіў Эрні.
Стэн развярнуўся ў крэсле, паклаўшы рукі на спінку, каб лепей бачыць Гары.
- Блэк быў прыспешнікам Сам-Ведаеш-Каго, - паведаміў ён.
- Што, Волдэморта? – не падумаўшы, ляпнуў Гары.
У Стэна нават прышчы пабляднелі; Эрні так крутануў рулём, што цэлай ферме прыйшлося шарахнуцца ў бок, каб не сутыкнуцца з аўтобусам.
- З дубу зваліўся, ці што? – заверашчаў Стэн, хапаючыся за сэрца. – Ты чаго гэта імя гаворыш?
- Прабач, - хутчэй сказаў Гары, - прабач, я... я забыў.
- Ён забыў! – аслабелым голасам прастагнаў Стэн. – А калі б у мяне сэрца астанавілася, забыў ён...
- Значыць, Блэк на баку Сам-Ведаеш-Каго? – выбачлівым тонам прадоўжыў размову Гары.
- Так, - Стэн усё яшчэ трымаўся за сэрца – Быў. Кажуць, адным з самых блізкіх паплечнікаў. Ну, а калі малыш Гары Потэр яго перамог...
Гары зноў прыгладзіў грыўку.
- ...за яго саратнікамі пачалося паляванне, усіх высачылі, скажы, Эрн? А другія і самі дакумекалі – усё, канец, раз няма Сам-Ведаеш-Каго, і - на дно. Толькі не Сірыус Блэк. Я чуў, ён хацеў прыняць камандаванне, як Сам-Ведаеш-Каго не стала... Карацей, Блэка акружылі сярод вуліцы... Навокал маглы, тады Блэк як схопіць палку і паўвуліцы – бабах! – падарваў! Во-ось. Аднаго чараўніка разарвала, ну і тузін маглаў... Жудасць, скажы! А ведаеш, што Блэк потым зрабіў?
- Што? – спытаў Гары.
- Зарагатаў! – акругліў вочы Стэн. – Вот так стаяў і рагатаў, бы конь, уяўляеш? А калі падаспела падмацаванне з Міністэрства, ён пайшоў з імі ціха, бы авечка, толькі рагатаў, бы псіх. Таму што ён псіх і так, скажы, Эрн?
- Калі і не быў, як адправіўся ў Азкабан, то зараз дык канешне псіх, - прамовіў Эрн сваім ціхім голасам. – Я б лепей падарваўся, а туды б ні нагой! Ну, так яму і трэба пасля таго, што ён нарабіў...
- Ага, Міністэрству, мабыць, лішняй працы падваліла, скажы, Эрн? – перабіў Стэн. – Уся вуліца ўзляцела ў паветра, маглы – на кускі! Што там, казалі, нібы здарылася?
- Выбух газа, - буркнуў Эрн.
- Во-ось, а цяпер збёг, - сказаў Стэн, уважліва вывучаючы змардаваны твар Блэка на здымку. – Раней з Азкабану не бегалі, скажы, Эрн? Я увогуле не разумею, як гэта ён? Эрн, а, Эрн? Як гэта ён з аховай управіўся?
Эрн раптам здрыгануўся:
- Давай аб нечым другім, Стэн, будь ласкавы. У мяне ад гэтых азкабанскіх стражнікаў мурашкі...
Стэн неахвотна адклаў газету, а Гары прыхінуўся да вакна "Начнога Рыцара", пачуваючы сябе яшчэ горшай. Яму ўявілася, што Стэн будзе расказываць сваім пасажырам праз дзень-другі: "Чулі пра Гары Потэра, а? Цётку надуў! Ён у нас вось прама тут быў, скажы, Эрн? Сбегці хацеў, падумаць толькі!”
Ён, Гары, парушыў чарадзейскі закон так сама, як гэта зрабіў Сірыус Блэк. Цікава, тое, што ён надуў цётку Мардж, можа паслужыць падставай для зняволення ў Азкабан? Гары нічога не ведаў пра чарадзейскую турму, але ўсе, хто ўпамінаў пра яе, гаварылі яе назву спалоханым шэптам. Хагрыд, брамнік Хогварца, у прошлым годзе прабыў там цэлых два месяца. Наурад ці у Гары атрымаецца забыць выраз смяртэльнага жаху на твары Хагрыда, калі таму паведамілі, куды яего напраўляюць, а Хагрыд жа адзін з самых смелых людзей на свеце...
“Начны Рыцар” нёсся ў цемнаце, палохаючы кусты і урны, тэлефонныя будкі і дрэвы, а Гары ляжаў, няшчасны, на пуховай пасцелі і не знаходзіў сабе месца. Праз нейкі час Стэн раптам успомніў, што Гары заплаціў за какаву, але незнарок выліў напой на падушку, калі аўтобус рэзка перамясціўся з Энгслі ў Абердзін. Адзін за другім чараўнікі і ведзьмы ў халатах і шлёпанцах спускаліся з верхніх паверхаў, каб пакінуць аўтобус. Пры гэтым усе радаваліся, што могуць нарэшце выйсці.
У рэшце рэшт, у аўтобусе застаўся адзін Гары.
- Ну вось, Нэвіл, - хлопнуў у далоні Стэн, – куда табе ў Лондан?
- На Касы завулак, - вырашыў Гары.
- Цудоўненька, - сказаў Стэн, - тады трымайся!
І яны ужо грамыхалі па Чарынг-Крос Роуд. Гары сеў і пачаў назіраць, як будынкі і парапеты набярэжнай жмуцца, каб прапусціць “Рыцара”. Неба злёгку пасвятлела. На пару гадзінак прыйдзецца затаіцца, а потым ён адправіцца у “Грынгатс”, як раз да адкрыцця, а потым паедзе... ён не ведаў, куды.
Эрн затармазіў, і “Начны Рыцар”, скокнуўшы, замер перад невялікай, заняпалага віда установай. Гэта быў бар “Дзіравы кацёл”, за якім знаходзіўся чарадзейскі ўваход на Касы завулак.
Гары падзякаваў шафёру, спрыгнуў з прыступкаў і дапамог Эрну спусціць на маставую скрыню і клетку Хедвіг.
- Што ж, - сказаў Гары, - пакуль!
Але Стэн не адказаў. Ён заўстыў у дзвярах і тарашыў вочы на зацемнены ўваход у “Дзіравы кацёл”.
- Ну нарэшце, Гары! – вымавіў чыйсьці голас.
Раней, чым Гары паспеў азірнуцца, яму на плячо апусцілася рука. У гэты ж момант Стэн закрычаў:
- Ух ты! Эрн, хутчэй сюды!
Гары зірнуў на таго, каму належала рука, і адчуў, нібы яму ў страўнік насыпаюць колатага ільду – целае вядзерца. Ён трапіў у рукі самога Карнэліуса Фаджа, міністра магіі.
Стэн саскочыў на маставую.
- Як вы назвалі Нэвіла, Міністр? – узбуджана выкркынуў ён.
Фадж, невысокі дародны чалавек у дліннай паласатай мантыі, выглядаў змерзлым і выматаным.
- Нэвіла? – нахмурыўся ён. – Гэта Гары Потэр.
- Я так і думаў! – узрадаваўся Стэн. – Эрн! Эрн! Угадай, хто на самой справе Нэвіл? Гары Потэр! Я ж бачыў – шрам!
- Правільна, - сціснуўшы губы, сказаў міністр. - Што ж, я вельмі рады, што "Начны Рыцар" давёз Гары, але зараз нам з ім трэба найсці у "Дзіравы кацёл"...
Фадж мацней сціснуў плячо хлопчыка і павёў яго у бар. У задніх дзвярэй паказалася сутулая фігура з ліхтаром. Гэта быў Том, зморшчаны, бяззубы гаспадар “Дзіравага катла”.
- Вы знайшлі яго, Міністр! – усклікнуў Том. – Вам што-небудзь прынесці? Піва? Брэндзі?
- Мабыць, гарбаты... поўны чайнік, - папрасіў Фадж, дагэтуль не адпускаўшы Гары.
З топатам і пыхценнем увайшлі Стэн і Эрні. Яны занеслі скрыню і клетку. Від у абодвух был вельмі заінтрыгаваны.
- Ну і чаго жы ты нам не сказаў, хто ты такі, а, Нэвіл? – спытаўся Стэн, радасна усміхаясь Гары. З-за яго пляча па-савінаму выглядваў Эрні.
- І асобны кабінет, калі ласка, Том, - падкрэслена дабавіў Фадж.
- Бывайце! – нешчаслівым голасам развітаўся Гары са Стэнам і Эрні. У гэты час Том з ліхтаром жэстам запрасіў Фаджа ісці за ім па вузкаму калідору ў маленькую гасціную. Том прышчоўкнуў пальцамі, у ачагу запаліўся агонь, і гаспадар з паклонам выйшаў.
- Сядай, Гары, - сказаў Фадж, паказваючы на крэсла ля каміна.
Гары сеў. Яго рукі пакрыліся гусінай скурай негледзячы на цяпло, што ішло ад ачага. Фадж зняў паласатую мантыю і адкінуў яе ў бок, затым падцягнуй на каленях бутэлькава-зялёныя штаны і усеўся насупраць.
- Я – Карнэліус Фадж, Гары. Міністр магіі.
Гары гэта былоа вядома; аднойчы ён ужо бачыў Фаджа, але у той раз Гары хаваўся пад мантыяй-невідзімкай, а гэтага Фаджу ведаць было ня трэба.
Зноўку з’явіўся Том, у фартуху паверх піжамнай кашулі і з падносам, на якім стаяў чайнік і талерка са здобнымі ляпёшкамі. Том паставіў паднос на столік паміж крэсламі Гары і Фаджа, а затым выйшаў з пакоя, прычыніўшы за сабою дзверы.
- Ну, Гары, - пачаў Фадж, разліваючы гарбату, - скажу сумленна, задаў ты нам клопату. Падумаць толькі, сбегчы ад дзяздькі з цёткай, ды яшчэ такім чынам! Я ужо падумаў, што... Але ты цэлы, а гэта галоўнае.
Фадж намазаў сабе ляпёшку маслам і падштурхнуў талерку да Гары.
- Еш, Гары, а то нібы хадзячы нябожчык. Ну, што ж... Ты будзеш рады даведацца, што мы змаглі ліквідаваць вынікі  няшчаснага выпадку, у рэзультаце якога была надутая міс Марджоры Дурсль. Два прадстаўніка дэпартаменту па размагічванню ў надзвычайных сітуацыях некалькі гадзін назад былі накірованы на Цісавую вуліцу. Міс Дурсль зрабілі пракол, а яе памяць была мадыфіцыравана. У яе не засталося абсалютна ніякіх успамінаў аб здарэнні. Так што было дый прайшло, нікому ніякай шкоды.
Фадж усміхнуўся Гары паверх чашкі, на манер добрага дзядзечкі, які гутарыць з любімым пляменнікам. Гары, які да гэтай пары не мог паверыць уласным вушам, адкрыў было рот, аднак, не прыдумаў, як можно выявіць свае эмоцыі, і закрыў яго ізноў.
- Ах, ты, вядома, хочаш ведаць, як адреагавалі на гэтае недарэчнае здарэнне твае дзядзька і цётка? – здагадаўся Фадж. – Не стану таіцца, яны былі раззлаваны да немагчымасці. Тым не меньш, яны гатовы ўзяць цябе назад наступным летам, пры ўмове, што ты застанешся ў Хогварцы на калядныя і вялікодныя вакацыі.
У Гары быццам разляпілася горла.
- Я заўсёды застаюся ў Хогварцы на калядныя і вялікодныя вакацыі, - сказаў ён, - і ніколі больше не хачу вяртацца на Цісавую вуліцу.
- Ну, перастань, перастань, я упэўнены, ты супакоішся, і твае адносіны зменяцца, - устрывожана прамовіў Фадж, - урэшце, гэта твая сям’я, я упэўнены, што вы любіце адзін аднаго... м-м... у глыбіні душы.
Гары не стаў пераконваць міністра. Куды важней было ведаць, які лёс яго чакае.
- Такім чынам, - прадоўжыў Фадж, намазваючы маслам другую ляпёшку, - нам застаецца только рашыць, дзе ты правядзеш апошнія два тыдня вакацыяў. Я прапаную табе зняць пакой тут, у "Дзіравым катле" і...
- Пачакайце! - выпаліў Гары. – А як наконт пакарання?
Фадж міргнуў.
- Пакарання?
- Я ж парушыў закон! – растлумачыў Гары. – Дэкрет аб разумных абмежаваннях чарадзейства сярод непаўналетніх!
- Ох, мой дарагі хлопчык, не станем жа мы чапляцца да цябе за такія дробязі! – здзівіўся Фадж, адмахіваючыся ляпёшкай. – Гэта ж няшчасны выпадак! Мы не адпраўляем ў Азкабан за надуванне сваіх цётак!
Але сказанае неяк не ўкладывалася ў галаве Гары: увесь яго прошлы вопыт зносін з Міністэрствам магіі казаў аб тым, што яно нават вельмі чапляецца за падобныя дробязі.
- Год назад я атрымаў афіцыйнае папярэджанне толькі таму, што хатні эльф скінуў з халадзільніка пудынг у доме майго дзядзькі! – паведаміў ён Фаджу, нахмурыўшыся. – Міністэрства сказала, што мяне выключаць з Хогварца, калі ў Дурслей адбудзецца яшчэ хоць што-небудзь чарадзейскае!
Ці Гары падманваў зрок, ці Фадж насамрэч раптам пачаў выглядаць вельмі сарамліва.
- Абставіны мяняюцца, Гары... Прыходзіцца прыймаць ва ўвагу... у цяперашняй абстаноўцы... Ты ж ня хочаш, каб цябе выключылі?
- Канешне, не, - згадзіўся Гары.
- Тады ў чым справа? – засмяяўся Фадж. – Давай, еш ляпёшку, а я пайду зірну, ці прыгатаваў Том для цябе пакой.
Фадж выйшаў з гасцінай. Гары глядзеў яму ўслед. Усё-такі рабілася нешта зусім незразумелае. Навошта Фадж чакаў яго ля “Дзіравага катла”, калі не для таго, каб падвергнуць пакаранню за учыненае? Цяпер, калі Гары спакойна абмеркаваў  усё, што надарылася, яму падумалася: наўрад ці гэта ўваходзіць у абавязкі міністра магіі – разбірацца з чарадзействам непаўналетніх.
Зноў увайшоў Фадж у суправаджэнні гаспадара Тома.
- Адзінаццаты нумар свабодны, Гары, - паведаміў Фадж. – Я думаю, табе там будзе вельмі ўтульна. Адна толькі маленькая рэч... Спадзяюся, ты зразумеешь мяне правільна... я не хачу, каб ты выходзіў у маглавыя кварталы. Нікуды не хадзі з Касога завулка, добра? І вечарам вяртайся да цемнаты. Ты разумны хлопчык, ты усё разумееш. Том будзе за такбой прыглядваць.
- Добра, - паціснуў плячыма Гары, - але чаму?
- Ну мы ж ня хочам, каб ты ізноў згубіўся, праўда? – ад душы засмяяўся Фадж. – Не і не... Лепей мы будзем ведаць, дзе ты і... У сэнсе...
Фадж громка адкашляўся і ўзяў у рукі паласатую мантыю.
- Што ж, мне трэба ісці, шмат спраў, ці ведаеш...
- А з Блэкам штосьці атрымалася? – спытаўся Гары.
Пальцы Фаджа саскочылі са срэбранай зашпількі мантыі.
- Пра што гэта ты? А, дык ты ведаеш... Што ж, не, пакуль не, але гэта толькі пытанне часу. Стражнікі Азкабана не ведаюць паражэнняў... А зараз яны зласней, чым заўсёды.
Фадж злёгку скалануўся.
- Ну, будзем развітвацца.
Ён падаў руку. У час поціску рукі Гары наведала нечаканая думка.
- Э-эм... Міністр? Магу я вас аб нечым папрасіць?
- Вядома, - усміхнуўся Фадж.
- Ведаеце, трэцякласнікам у Хогварцу дазваляюць наведваць Хогсмід, але мае дзядзька і цётка не падпісалі патрэбную паперу. Не маглі б вы?...
Фадж збянтэжыўся.
- Ах, - прамармытаў ён. – Не, не, прабач, Гары, але, паколькі я не з’яўляюся ні тваім бацьком, ні апекуном...
- Але вы ж міністр магіі, - пераконваючы сказаў Гары, - калі вы дадзіце дазвол...
- Не, Гары, прабач, але закон ёсць закон, - роўным голасам адказаў Фадж. - Можа, ты зможаш наведваць Хогсмід у наступным годзе. На самой справе, я думаю, яно і добра... Так, усё, мне пара. Спадзяюся, табе тут спадабаецца, Гары.
Апошні раз усміхнуўшыся і паціснуўшы хлопчыку руку, Фадж выйшаў. Зіхацеючы дабразычлівасцю Том выступіў наперад.
- Будзьце так ласкавы прайсці за мной, містер Потэр, - запрасіў ён. - Я ўжо аднёс наверх вашы рэчы...
Гары праёшоў за Томам уверх па прыгожай драўлянай лесвіцы да дзвярэй з медным нумарам  “11”, якую Том адчыніў перад ім.
Унутры знаходзілася вельмі зручны на від ложак і некаторая колькасць старанна адпаліраванай дубовай мэблі. У каміне весела патрэскваў агонь, а на адзежнай шафе...
- Хедвіг! – выдыхнуў Гары.
Снежна-белая сава зашчоўкала клювам і зляцела Гары на руку.
- У вас вельмі разумная птушка, - хмыкнуў Том. - Прыляцела праз пяць хвілін пасля вас. Калі вам нешта спатрэбіцца, звяртайцеся да мяне.
Ён яшчэ раз пакланіўся і пайшоў.
Гары яшчэ доўга сядзеў на ложку і рассеяна перабіраў пальцамі пер’е Хедвіг. Неба за вакном хутка змяніла колер з глыбокага бархаціста-сіняга на халодны, шэра-стальны, а затым, павольна, на ружовы з залатымі кропкамі.
Гары не мог паверыць, што пакінуў Цісавую вуліцу ўсяго некалькі гадзін назад, і што яго не выключылі, і што яго чакаюць два абсалютна свабодных ад Дурсляў тыдняў.
- Гэта была вельмі дзіўная ноч, Хедвіг, - сонна прамовіў ён.
І, нават не зняўшы акуляры, паваліўся на падушкі і заснуў.