Раздзел 8.
Вяселле.
На наступны дзень у тры гадзіны Гары, Рон, Фрэд і Джордж стаялі ля вялікага белага шатра, размешчанага ў фруктовым саду, чакаючы з'яўленні госцяў.
Гары выпіў вялізную колькасць Абяротнага Зелля і зараз быў як дзве кроплі вады падобны да рудага хлопчыка з суседняй вёскі Отэры Сэнта Кэтчпоўла, у якога Фрэд сцягнуў валасы пры дапамозе Закліквалага Загавора. Па плане, каб схаваць прысутнасць Гары на вяселлі, яго павінны былі прадставіць як "кузена Барні" незлічонай колькасці сваякоў Уізлі.
Усе чацвёра трымалі ў руках план рассаджвання госцяў, каб паказваць людзям, дзе яны сядзяць.
Гадзінай раней прыбыў цэлы натоўп афіцыянтаў у белых мантыях і музычны гурт ў залацістых куртках, усе зараз сядзелі непадалёк пад дрэвам. Гары бачыў, як адтуль час ад часу паднімаліся аблачыны блакітнага дыму.
Ззаду Гары, за ўваходам у шацёр, па абодвух баках пурпурнога дывана шэрагамі стаялі залацістыя крэслы.
Жэрды, якія падтрымлівалі шацёр, былі аплеценыя белымі і залатымі кветкамі . Фрэд і Джордж замацавалі вялізны звязак залатых балёнікаў над тым самым месцам, дзе Біл і Флёр вельмі хутка сталі бы мужам і жонкай.
Знадворку, над травой і кустамі жывой загарадзі, гультаявата лёталі матылькі і пчолы . Гары было крыху не па сабе. Хлопчык, аблічча якога ён прыняў, быў трохі таўсцейшы за яго, і Гары было горача ў цеснай святочнай мантыі пад спякотным летнім сонцам.
- Калі ў мяне будзе вяселле, - сказаў Фрэд, адцягваючы каўнер. - Я не буду звазіцца з ўсёй гэтай лухтой. Можаце прыходзіць, у чым захочаце, ніякіх святочных мантый, а на маці я накладу Загавор Скоўвання на ўвесь час свята.
-З ранку яна паводзіла сябе не так ужо і жудасна, - сказаў Джордж. - Трошкі знервавалася, што Персі не прыйшоў, паплакала, але каму ён патрэбен. Божа, так, памкніцеся, прэч яны ідуць. Збірайцеся, вунь яны ідуць.
У далёкім боку саду пачалі з'яўляцца людзі ў яркай вопратцы. За некалькі хвілін утварыўся натоўп, які стаў прасоўвацца праз сад да святочнага шатра. Экзатычныя кветкі і чароўныя птушкі красаваліся на капялюшах ведзьмаў, а на гальштуках ведзьмакоў паблісквалі каштоўныя камяні. Гуд усхваляваных галасоў раздаваўся ўсё гучней і гучней, заглушаючы гудзенне пчол, пакуль натоўп набліжаўся да шатра.
-Файна, здаецца, я заўважыў некалькі кузін Вііл, - сказаў Джордж, выцягваючы шыю, каб лепей разглядзець. - Ім запатрабуецца дапамога з нашымі ангельскімі звычаямі, я ім дапамагу…
- Не так хутка, Ваша Высакароднасць, - сказаў Фрэд і, прабраўшыся праз гурт ведзьмаў сярэдніх гадоў, ветліва пакланіўся двум сімпатычным францужанкам, - Permetiez moi to assister vous ( фр. Мне прыемна,што я магу бачыць вас тут!).
Дзяўчыны хіхікнулі і дазволілі Фрэду адвесці іх унутр.
Джорджу дасталіся ведзьмы сярэдніх гадоў, Рон стаў суправаджаць містэра Перкінса, старога сябра і калегу яго бацькі, а Гары дасталася пажылая пара, абодва практычна глухія.
-Чалом!, - пачуўся знаёмы голас, калі яны зноўку вышлі з шатра і сустрэлі Лубіна і Тонкс у чарзе да уваходу. У гонар цырымоніі дзяўчына стала бландынкай.
- Артур сказаў, што ты зараз у кудзерках. Выбач за ўчорашняе, - дадала яна шэптам, калі Гары правёў іх. - Міністэрства дрэнна ставіцца да пярэваратняў у музеі, і мы падумалі, што наша прысутнасць нічога добрага не дасць.
-Усё добра , я разумею, - адказаў Гары, звяртаючыся хутчэй да Лубіна, чым да Тонкс.
Лубін усміхнуўся ў адказ, але калі яны адвярнуліся Гары, заўважыў, што на яго твары ад журботнасці зноўку з'яўляюцца маршчыны. Ён не зразумеў, чаму, але разбірацца, у чым справа, не было часу. Хагрыд, як заўсёды, дадаў да падзеі ладную дзель хаосу: ён не зразумеўшы указанне Фрэда і замест спецыяльна павялічанага і ўмацаванага магіяй крэсла ў заднім шэрагу, сеў на звычайныя крэслы, цяпер пяцёра з якіх нагадвалі вялікую груду залатых запалак.
Пакуль спадар Уізлі выпраўляў шкоду, а Хагрыд прасіў выбачэнне ў кожнага, хто толькі слухаў яго, Гары паспяшаўся да ўваходу і сустрэў Рона разам з вельмі эксцэнтрычным чараўніком. Злёгку касавокі, з белымі валасамі да плечаў, якія нагадваюць цукровую вату, чараўнік быў у капялюшы, пэндзлік якой боўталася ў самога яго носу, і насіў ён мантыю колеру "вырві вока"жоўты. Дзіўны бліскучы кудмень у выглядзе трохкутнага вока, звісаў на залатым ланцужку з яго шыі.
- Ксенафіліус Лавгуд, - вымавіў чараўнік, працягваючы руку Гары. - Мы з дачкой жывем адразу за ўзгоркам, і было так ласкава са боку сям'і Уізлі запрасіць нас на свята. Я думаю, вы знаёмыя з маёй дачкой Лунай? - запытаў ён Рона.
- Так. - Адказаў Рон. - А хіба яна не з вамі?
- Яна затрымалася ў гэтым выдатным садку, жадала павітацца з гномамі, іх тут столькі! Багата чараўнікоў нават і не здагадваюцца аб тым, чым мы можам навучыцца ў гэтых мудрых маленькіх гномаў або, калі назваць іх правільна, Гномікусаў Садовусаў.
- Нашы гномы ведаюць шэраг адборных лаянак, - сказаў Рон, - але я думаю, што гэтаму іх навучылі Фрэд з Джорджам.
Луна падбегла да Гары, калі ён вёў невялікі гурт ведзьмакоў да шатра.
-Прывітанне, Гары
-Э… мяне клічуць Барні, - асалапеў ад нечаканасці Гары.
-О, так ты і імя памяняў?- спытала Луна, ўсміхаючыся.
-Як ты здагадалася?
-А, проста па выразе твайго твару, - сказала яна.
Як і бацька, Луна была апранутая ў ярка-жоўтую мантыю, а ў валасы ўпляла вялізны сланечнік. У цэлым, уражанне яна вырабляла прыемнае, пасля таго як вочы абвыкалі да незвычайнай яркасці яе ўбору. Ва ўсякім разе, на гэты раз у яе не звісалі радыскі з вушэй.
Ксенафілус гутаркі Луны з Гары не пачуў, бо быў захоплены гутаркай са знаёмым. Развітаўшыся з чараўніком, ён абярнуўся да дачкі, Луна падняла палец і сказала:
- Татачка, паглядзі… адзін з гномаў мяне ўкусіў.
- Выдатна! Сліна гнома незвычайна карысная. - Містэр Лавгуд схапіў працягнуты палец дачкі, уважліва ўзіраючыся, крывацечны ўкус.
-Луна, дарагая, калі сёння ты адчуеш у сабе новы талент, магчыма нястрымнае жаданне спяваць у оперы , або гаварыць па-русалчынаму, не стрымлівай гэты парыў! Магчыма, Гномікусы цябе адарылі!
Рон які праходзіў паблізу не ўтрымаўся і гучна хмыкнуў.
- Рон няхай смяецца, - спакойна сказала Луна, калі Гары праводзіў яе і Ксенафіліуса да іх месцам, - але мой бацька прарабіў сур'ёзную працу па вывучэнні магіі Гномікусаў
- На сам рэч? - сказаў Гары, ён ужо даўно заляцаўся не спрачацца з Лунай або яе бацькам у такіх пытаннях.
- Луна ты ўпэўнена, што гэтыя гномы нічога не занеслі з гэтым укусам?
- Так, усё добра, - адказала Месяц, задуменна аглядаючы Гары. У гэтым абліччы ты выглядаеш разумней. Я сказала бацьку, што ўсё надзенуць святочныя мантыі на вяселле, але ён лічыць, што яго доўг насіць вопратку колеру сонца падчас цырымоніі.
Пасля таго, як Луна марудліва пайшла ўслед за бацькам, з'явіўся Рон, у суправаджэнні сталай ведзьмы, якая абапіралася на яго руку. Яе нос нагадваў дзюбу, вочы - былі чырвоныя, а капялюш быў з ружовай скуры,- усё гэта рабіла яе падобнай да старога фламінга з вельмі кепскім норавам.
- …і твае валасы занадта доўгія, Рональд, я на пачатку нават зблытала цябе з Джынеўрай… Мэрліна барада! У што прыбраўся гэты Ксенафілус Лавгуд? Ён падобны да яечні. А ты яшчэ хто? - Раўнула бабулька на Гары.
- Цётачка Мюрыель, гэта наш кузен Барні.
- Яшчэ адзін Уізлі? Божа, вы плодзіцеся як гномы. А хіба Гары Потэр не тут? Я спадзявалася сустрэцца з ім. Рональд, ён твой сябар або гэтая толькі хвальба?
- Не, Гары проста не змог прыйсці.
- Хм-м. Прыдумаў адгаворку? Значыць не такі дурны, як выглядае на фатаграфіях у газетах. Я толькі што тлумачыла нявесце, як лепш насіць маю дыядэму, - гучна працягнула бабулька, звяртаючыся да Гары. - Гобліны рабілі яе, яна захоўваецца ў маёй сям'і стагоддзямі. Яна, вядома, добрая маладзіца, але ўсё жа францужанка… Так-так, знайдзі для мяне добрае месца, Рональд, мне сто сем гадоў і мне не варта занадта доўга стаяць на сваіх нагах.
Рон узнагародзіў Гары шматзначным поглядам, праходзячы паблізу, і ненадоўга знік. Калі праз некаторы час яны зноўку сустрэліся ў уваходу, Гары паспеў паказаць яшчэ тузіну госцяў іх месцы. Шацёр быў практычна запоўнены і, нарэшце, чарга ля ўваходу знікла.
- Гэтая бабка Мюрыель жывы жах, - сказаў Рон, выціраючы пот з ілба рукавом. - Раней яна кожны год прыязджала да нас на Каляды, гэта было жудасна, затым, дзякуй Богу, яна на нас пакрыўдзілася, пасля таго як Фрэд з Джорджам заклалі ёй Бомбу-Смуродніка пад крэсла падчас вячэры на Куццю. Тата потым казаў, што яна выкрэсліла двайнят з свайго завяшчання пасля гэтага выпадку… як быццам ім ёсць справа, яны і так стануць найбагацейшымі ў сям'і, улічваючы, як у іх ідуць… Ух ты! - Рон узорыўся на Герміёну, яна паспешліва прабіралася да іх .
- Файна выглядаеш!
- Як заўсёды чую ў голасе нотку здзіўлення, Рон, - адказала Герміёна, і ўсміхнулася. На ёй была лёгкая сукенка бэзавага колеру , якая добра спалучалася з туфлямі на высокіх абцасах, а валасы былі гладкімі і бліскучымі. - Твая цётка Мюрыель з табой не згадзіцца, я толькі сустрэла яе наверсе, калі яна аддавала дыядэму Флёр. Яна сказала "Матка Боска, гэта магланароджанная вядзьмарка?", а потым дадала, "Худыя лодыжкі і крывая выправа".
- Не бяры да галавы Герміёна, яна ўсім грубіяніць, - суцешыў Рон.
- Гаворыце аб Мюрыель? - спытаў Джордж, выходзячы з шатра з Фрэдам. - Яна мне толькі што сказала, што ў мяне вушы крывыя. Пацук стары! Жадаў бы я, каб дзядзечка Біліус быў з намі, яму было да спадобы павесяліцца на вяселлях.
- Гэта ён пабачыў Грыма і памёр праз дваццаць чатыры гадзіны? - спытала Герміёна.
- Так, ён даволі дзіўна паводзіў сябе незадоўга да смерці, - пацвердзіў Джордж.
- Але перш чым ён пачаткаў дзівачыць, ён быў сапраўднай душой кампаніі, - аддаўся ўспамінам Фрэд. -Як вып'е цэлую бутэльку Вогневіскі, а затым як выбяжыць на танцпляц, задзярэ мантыю і пачынае даставаць букецікі кветак прама з…
- Здаецца, ён быў добрым мальцам, -зазначыла Герміёна, пакуль Гары качаўся ад рогату.
- Так, але чамусьці так ніколі і не ажаніўся, - сказаў Рон. ?
- Часам ты мяне проста здзіўляеш, - дадала Герміёна.
Яны ўсё так весяліліся, што ніхто нават і не звярнуў увагі на новага госця: гэта быў цёмнавалосы малады чалавек, з вялікім крывым носам і густымі чорнымі бровамі. Хлопцы заўважылі яго толькі тады, калі ён працягнуў запрашэнне Рону і вымавіў, не адводзячы вока ад Герміёны: "Ты цудоўна выглядаеш".
- Віктар! - радасна закрычала Герміёна і выпусціла сумачку, якая звалілася з гучным стукам, яўна не адпаведным яе памерам. Яна нагнулася падняць яе, потым залілася фарбай і сказала:
- Я не ведала, што ты прыйдзеш… Божачкі… я так радая цябе бачыць! Як у цябе справы?
Вушы Рона набылі адценне саспелага памідора. Некалькі секунд ён глядзеў на запрашэнне, нібы сумняваючыся, што яно сапраўднае, а потым спытаў Віктара залішне рэзка і гучна:
- Што ты тут робіш?
- Мяне запрасіла Флёр, - Крам здзіўлена паглядзеў на Рона.
Гары, у якога да Краму не было прэтэнзій, паціснуў яму руку, і, адчуваючы што лепей будзе адвесці Крама далей ад Рона, і таму падахвоціўся паказаць яго месца.
- Твой сябар, падобна, не занадта рады мяне бачыць, - сказаў Крам, калі яны ўвайшлі ў запоўнены гасцямі шацёр. - Або ён твой сваяк? - дадаў ён, гледзячы на рудыя павойныя валасы Гары.
- Кузен, - прамармытаў Гары, але Крам усё роўна не занадта яго слухаў. Яго з'яўленне вырабіла фурор у асноўным сярод францужанак, кузін Флёр. Як-ніяк, Віктар быў знакамітым гульцом у Квідыч.
Людзі ўсё яшчэ выцягвалі шыі, стараючыся разгледзець Крама лепей, па праходзе паспешліва прайшлі Рон, Герміёна і двайняты.
- Час рассаджвацца, - сказаў Фрэд Гары, - Інакш нявеста зб'е нас з ног.
Гары, Рон і Герміёна занялі месцы ў другім шэрагу ззаду Фрэда з Джорджам. Шчокі ў Герміёны былі ружовымі, а вушы Рона па-ранейшаму, адлівалі адценнем пунсовага. Праз некалькі секунд ён прашаптаў Гары: "Бачыў, ён пусціў сабе гэтую ідыёцкую маленькую бародку?"
Гары нешта прамыкаў.
Пачуццё напружанага чакання напоўніла цёплае паветра шатра, лямант галасоў сям-там парушаўся выбухамі рогату. Спадар і спадарыня Уізлі хадзілі па праходах, усміхаліся і прывіталі сваякоў. Місіс Уізлі была ў новай мантыі далікатна-аметыставага колеру і такога жа колеру капялюшу. Секундай пазней, Біл і Чарлі ўсталі перад шатром, абодва ў святочных уборах з вялікімі белымі ружамі, заколатымі ў пятліцах. Фрэд свіснуў, што выклікала воплеск рогату ў кузін Вііл, але затым у шатры наступіла цішыня і толькі ціхая музыка зыходзіла з прадметаў, падобных да залатых балёнікаў.
- О, як! - вымавіла Герміёна, павярнуўшыся, каб лепей пабачыць уваход.
Ведзьмы і ведзьмакі, які сабраліся ў зале, зараз захоплена выклікнулі, калі спадар Делакур і Флёр прайшлі па праходзе: Флёр нібы плыла, а спадар Делакур ішоў павольна, увесь ззяючы ад радасці. Простая белая сукенка Флёр, падавалася, свяцілася яркім серабрыстым святлом. Прыгажосць Флёр звычайна прыглушала фарбы астатніх, сёння наадварот яна толькі падсвятляла прыгажосць навакольных. Джыні і Габрыель, абедзве ў сукенках колеру золата, здаецца, сталі яшчэ прыгажэй , калі Флёр прайшла паблізу іх, а Біл выглядаў так, нібы ён ніколі не сустракаўся з Фенрырам Грэйбэкам.
- Спадарыні і спадары, - сказаў вясёлы голас, і Гары са здзіўленнем пазнаў маленькага ведзьмака з вадкімі чорнымі валасамі, які стаяў насупраць Біла і Флёр. Менавіта ён кіраваў на пахаваннях Дамблдора. - Мы сабраліся тут сёння, каб адсвяткаваць злучэнне двух кахаючых сэрцаў.
- Мая дыядэма вельмі ёй пасуе, - ціха сказала цётачка нехарактэрным для яе клапатлівым шэптам. - Аднак, я павінна заўважыць, што спадніца ў Джынеўры занадта кароткая.
Джыні азірнулася, хітра ўсміхаючыся, падміргнула Гары. Думкі Гары пакінулі шацёр і панесліся ў тыя дні, якія ён праводзіў разам з Джыні ў самых зацішных кутках школы. Падавалася, гэта было цэлую вечнасць назад, і занадта добра, каб быць праўдай, нібы ён вырываў тыя хвілінкі з свайго звычайнага жыцця, дзе ён быў чалавекам са шнарам у форме маланкі на лбу…
- Уільям Артур, ці бярэш ты Флёр Ізабэль?..
На пярэднім шэрагу спадарыні Уізлі і Делакур ціха плакалі, абціраючы слёзы вузкімі палоскамі шоўка. Гук, які нагадваў роў бялугі, азначаў, што Хагрыд таксама быў расчулены цырымоніяй і дастаў сваю насоўку, якая больш нагадвала абрус..
Герміёна кінула вокам ў бок Гары і ўсміхнулася, яе вочы таксама былі поўныя слёзаў.
- …тады, я аб'яўляю вас мужам і жонкай, пакуль смерць не разлучыць вас.
Вядзьмак з бруднымі валасамі ўзмахнуў палачкай над галовамі Біла і Флёр, пайшоў дождж з срэбных зорак, закручваючыся вакол двух фігур у форме спіралі. Калі Фрэд і Джордж пачалі апладыраваць, залатыя шары лопнулі, з іх выляцелі райскія птушкі і залатыя званкі, дадаючы музыку сваіх галасоў і меладычны звон да атмасферы свята.
- Спадарыні і спадары! - гучна сказаў вядзьмак. -Устанце, калі ласка.
Усё ў зале падняліся, цётачка Мюрыель забурчала так, каб усе пачулі. Вядзьмак зноўку павёў чароўнай палачкай і крэслы, на якіх яны сядзелі ўзляцелі ў паветра, сцены шатра зніклі, саступіўшы месца выдатнаму выгляду на сад, залітага сонечным святлом. Шацёр ператварыўся ў падстрэшак, падтрымоўваемы залатымі жардзінамі . Затым, у цэнтры тэнта з'явілася сажалка з вадкім золатам , якая раптоўна пераўтварылася ў бліскучую танцавальную пляцоўку. Лятаючыя крэслы сталі ланцугом над маленькімі столікамі, пакрытымі белым абрусам, затым мякка апусціліся на зямлю, а музыкі ў залатых пінжаках накіраваліся да подыўма.
- Спрытна, - ухваляльна зазначыў Рон, пакуль адны афіцыянты хадзілі паўсюль, разносячы гарбузовы сок, Сметанковае Піва і Вогневіскі, а іншыя выбудоўвалі піраміды з пірагоў і сэндвічаў.
-Нам лепей будзе пайсці зараз павіншаваць іх! - сказала Герміёна, вышукваючы маладых у натоўпе гасцей.
- У нас яшчэ будзе час,-разгублена сказаў Рон, падхапляючы тры кружкі са Сметанковым Півам.
- Герміёна, лепей пайдзем зоймем столік… Не, толькі не той! Толькі не побач з Мюрыель!
Рон прайшоў праз пусты танцпляц, зіркаючы па баках. Гары быў амаль упэўнены, што ён вышукваў Крама. Пакуль яны дасягнулі іншага боку шатра, большасць столікаў былі ўжо занятыя, больш за ўсё вольных месцаў было за сталом дзе сядзела Луна.
- Ты не супраць, калі мы далучымся?
- Вядома, не, - радасна адказала яна. - Тата як раз пайшоў уручаць Білу і Флёр наш падарунак.
- І што жа гэта? Пажыццёвы запас Гардыкарнёў або нешта ў гэткім духу? - з'едліва сказаў Рон.
Герміёна паспрабавала тузануць Рона пад сталом, але памылілася і незнарок стукнула Гары, на імгненне ён забыўся пра размову, таму што яго вачах з'явіліся слёзы.
Музыкі пачалі гуляць, першымі, пад гучныя апладысменты падняліся, на танцпляцоўку Біл і Флёр. Праз некалькі хвілін Містэр Уізлі запрасіў спадарыню Делакур на танец, за імі рушылі ўслед Місіс Уізлі і бацька Флёр.
- Мне падабаецца гэтая песня, - сказала Луна, калыхаючыся ў такт мелодыі, якая нагадвала вальс, неўзабаве яна ўстала і праслізнула на пляцоўку, дзе стала вярцецца на адным месцы з зачыненымі вачамі, размахваючы рукамі.
- Яна малайчына, так? - сказаў Рон з захапленнем. - Сапраўдны сябар.
Аднак яго ўсмешка знікла, калі на вольнае месца сёла не хто іншы, як Віктар Крам. Герміёна выглядала радасна ўсхваляванай, але на гэты раз Віктар устрымаўся ад кампліментаў. З панурым выглядам ён спытаў:
- Хто гэты мужчына ў жоўтым?
- Гэта Ксенафілус Лавгуд, ён бацька нашай сяброўкі, - задзірлівы тон Рона даваў зразумець што смяяцца над Ксенафілусам яны не збіраюцца. - Пайшлі танчыць, - дадаў ён, звяртаючыся да Герміёне.
Яна выглядала трохі збянтэжанай, але ў той жа час ёй было прыемна. Яна ўстала і разам з Ронам пайшла танчыць, хутка яны змяшаліся з танцуючым натоўпам.
- Яны што, сустракаюцца? - збянтэжана спытаў Крам.
- Нешта накшталт гэтага, - адказаў Гары.
- А ты хто? - спытаў Крам.
-Барні Уізлі.
Яны паціснулі рукі.
- Барні, скажы, ты добра ведаеш гэтага Лавгуда?
- Не, толькі сёння з ім пазнаёміўся. А што?
Крам зласліва паглядзеў на Лавгуда праз кубак, Ксенафілус мірна гутарыў з некалькімі ведзьмакамі на іншым боку танцавальнай пляцоўкі.
- Проста, - сказаў Крам. - Калі бы ён не быў госцем Флёр, я бы яму ўрэзаў тут і зараз за тое, што ён носіць гэты брудны знак!
- Знак? Здзівіўся Гары, таксама зіркаючы на Ксенафіліуса. Дзіўнае трохкутнае вока пабліскваў у яго на грудзі. - А што з ім не так?
- Грындэльвальд. Гэта знак Грындэльвальда.
- Грындэльвальда… цёмнага чараўніка, якога перамог Дамблдор?
- Менавіта.
Сківіца ў Крама рухалася так, нібыта ён нешта засяроджана жаваў, потым ён працягнуў.
- Грындэльвальд забіў шмат каго, майго дзядулю, напрыклад. Яго ўплыў ніколі не быў такім значным у гэтай краіне, гаварылі, ён баяўся Дамблдора і нездарма, улічваючы то, якім быў яго канец. Але гэта, - ён паказаў пальцам на Ксенафіліуса, - гэта яго знак, я пазнаў яго адразу. Грындэльвальд выразаў яго на сцяне Дурмстранга калі быў там вучнем. Некаторыя ідыёты капіравалі гэты знак на вокладкі сваіх кніг або вопратку, мяркуючы, што так яны будуць выглядаць мацней пакуль тыя з нас, хто страціў блізкіх, па віне Грындэльвальда не растлумачылі, наколькі яны памыляюцца.
Крам пагрозліва хруснуў пальцамі і зноўку з нянавісцю зірнуў на Ксенафіліуса.
Гары быў збянтэжаны тырадай Крама. Падавалася вельмі малаверагодным, што бацька Луны падтрымліваў цёмную магію, да таго ж ніхто не пазнаў у трохкутным знаку знак цёмнага чараўніка.
- А ты сапраўды ўпэўнены, што гэта знак Грындэльвальда?
- Я не памыляюся, - прахалодна адказаў Крам. - Я хадзіў паблізу гэтага знака некалькі гадоў, будзь упэўнены - я добра яго запомніў.
- Можа быць, тады ёсць верагоднасць што Ксенафілус проста не ведае значэнні гэтага знака. Лавгуды, яны даволі… незвычайныя людзі. Ён папросту мог узяць гэты знак і вырашыць, што гэтае папярочнае сячэнне галавы Падучага-Рагатага Сноркака або што-небудзь у гэтым духу.
- Папярочнае сячэнне чаго?
- Увогуле, я не ведаю, але гэтая сям'я часцяком праводзіць выходныя ў іх пошуках…
Гары адчуў, што ён не занадта добра растлумачыў асаблівасці сям'і Лавгудаў.
- Паглядзі, гэта яго дачка, - Гары паказаў пальцам на Луну. Яна па-ранейшаму танчыла ў адзіноце, размахваючы рукамі, нібы адганяла машкару.
- Навошта яна гэта робіць? - спытаў Крам.
- Можа, спрабуе пазбавіцца ад Вракспуртаў, - выказаў здагадку Гары, які пазнаў сімптомы.
Крам, падобна, ніяк не мог зразумець, гаворыць Гары сур'ёзна або падманвае яго. Ён выняў палачку з-пад мантыі і пагрозліва стукнуў ёй па нагах, з кончыка выляцела некалькі іскр.
- Грэгаровіч! - гучна сказаў Гары, Крам зірнуў на яго, але Гары быў занадта ўзбуджаны, каб кантраляваць сябе. Пры выглядзе палачкі Гары ўспомніў Олівандэра і то, як ён уважліва вывучаў палачку Крама перад Турнірам Трох Чараўнікоў.
- А што з ім? - падазрона спытаў Віктар.
- Ён майстар чароўных палачак.
- Я ведаю, - сказаў Крам.
- Ён зрабіў тваю палачку, таму я падумаў… Квідыч…
- Як ты пазнаў што Грэгаровіч зрабіў маю палачку? - яшчэ вялікім падазронам спытаў Крам.
- Я… Я падаецца дзесьці аб гэтым чытаў, - знайшоўся Гары. У часопісе па Квідычу ў адным з тваіх інтэрв'ю з фанатамі. Ён брахаў як сабака, але Крам трохі супакоіўся.
- Не памятаю, каб я абмяркоўваў маю палачку з фанатамі…
- А… дзе зараз Грэгаровіч?
Крам выглядаў здзіўлена.
- Ён летась пайшоў на пенсію, я быў адным з апошніх, хто набыў палачку ў самога Грэгаровіча. Ён вырабляў самыя лепшыя палачкі ў свеце. Хоць, я ведаю, брытанцы ў асноўным карыстаюцца палачкамі Олівандэра.
Гары не адказаў, ён прыкінуўся, што назірае за танцорамі, гэтак жа як Крам. Але насамрэч яго думкі былі далёка ад святочных танцаў. Значыць, Вальдэморт адшукаў знакамітага майстра чароўных палачак. Гары не прыйшлося доўга разважаць у пошуках падствы, па якой цёмнаму Лорду спатрэбіўся Грэгаровіч. Гэта з-за таго, што Гары зрабіў у тую ноч, калі Вальдэморт пераследваў яго ў небе. Падуб і пяро Фенікса перамаглі палачку, якую Вальдэморт узяў у паплечніка. Адбылося нешта, чаго Олівандэр не ведаў і не чакаў. Можа быць, Грэгаровіч ведаў? Ці сапраўды ён лепшы майстар у мастацтве стварэння чароўных палачак і ведае нешта, што не вядома Олівандэру? Магчыма, ён дасць адказ?
- Між іншым тая дзяўчына вельмі сімпатычная, - голас Крама вярнуў Гары да рэальнасці. Крам паказваў на Джыні, якая толькі што далучылася ў танцы да Луны. - Яна таксама твая сваячка?
- Так, - сказаў Гары адчуваючы раптоўнае раздражненне, - яна ўжо сустракаецца с з кімсьці. Ён бамбіза і жудасна раўнівы тып, у цябе не з'явіцца жадання з ім пасварыцца.
Крам чмыхнуў.
- У чым сэнс, - сказаў ён, спусташаючы кубак і паднімаючыся на ногі, - быць міжнароднай зоркай Квідыча, калі ўсе сімпатычныя маладзіцы ўжо з кімсьці сустракаюцца?
Ён пайшоў, пакінуўшы Гары, той схапіў з падноса ў які праходзіць паблізу афіцыянта бутэрброд і накіраваўся да танцпляца. Ён жадаў знайсці Рона і распавесці яму аб Грэгаровічэ, але Рон танчыў з Герміёнай у самой сярэдзіне пляцоўкі. Гары прыхінуўся да залатога слупа і пільна сачыў за Джыні, яна танчыла з сябрам Фрэда і Джорджа, Лі Джорданам. Ён глядзеў на яе і намагаўся не сумаваць, бо даў Рону абяцанне.
Раней Гары ніколі не быў на вяселлі, таму не мог з упэўненасцю сказаць, чым свята чараўнікоў адрозніваецца ад звычайнага. Канешне, ён быў цалкам упэўнены, што вечарынка маглаў не ўключала вясельны торт з двума маленькімі фігуркамі феніксаў на яго вяршку. Феніксы ўзляцелі і кружыліся непадалёк, пакуль торт рэзалі. Бутэлькі з шампанскім лёталі без усякай бачнай апоры прама сярод людзей. Вечарэла, начныя матылькі сталі мітусіцца пад падстрэшкам, асветленым лятаючымі залатымі ліхтарыкамі, вечарынка ўсё яшчэ была ў самым разгары.
Фрэд і Джордж даўно сыйшлі кудысьці ў цёмныя куткі саду ў кампаніі пары кузін Флёр. Чарлі, Хагрыд і скнарлівы чараўнік у пурпурным капялюшы, спявалі "Герай Ода" у куту. Гары блукаў у натоўпе, каб пазбегнуць цалкам непатрэбнай сустрэчы з п'яным дзядзечкай Рона, які быў не зусім упэўнены ў тым, што Гары з'яўляецца яго сынам.
Гары зазначыў пажылога чараўніка які сядзіць за столікам у адзіноце. Воблака белых пухнатых валасоў, якія нагадвалі дзьмухавец, накрывала пабітая моллю феска. У яго абліччы было вызначана нешта знаёмае. Пакутліва напружваючы памяць, Гары нечакана ўспомніў пажылога чараўніка. Гэта быў Эльфіас Додж, удзельнік Ордэна Фенікса і аўтар некралога пра Дамблдора. Гары падышоў да яго.
-Магу я прысесці?
- Канешне, канешне, - у Доджа быў высокі хрыплы голас.
Гары нахіліўся бліжэй.
- Містэр Додж, я Гары Потэр.
Додж адчыніў рот.
- Мой дарагі хлопчык! Артур сказаў мне, што ты тут, але ў іншым абліччы… мне так прыемна! Такі гонар!
Узрадаваны і ўсхваляваны чараўнік наліў Гары кубак шампанскага.
- Я падумваў напісаць табе, - прашаптаў Додж, - пасля таго як Дамблдор… такое гора для цябе…
Вузкія вочкі Доджа нечакана напоўніліся слёзамі.
- Я бачыў некралог, які вы напісалі для Штодзённага Прарока, - сказаў Гары, - я і не думаў, што вы так добра ведалі прафесара Дамблдора.
- Лепш, чым хто-небудзь, - Додж выцер вочы сурвэткай. - Я ведаў яго даўжэй за ўсіх, калі не лічыць Аберфорта, і чамусьці людзі як раз ніколі яго не лічаць.
- Дарэчы аб Штодзённым Прароку… я не ведаю, ці чыталі вы містэр Додж…?
- Эльфіас, Гары, калі ласка, заві мяне Эльфіас.
- Добра, Эльфіас, я не ведаю, ці чыталі вы інтэрв'ю з Рытай Скітэр, інтэрв'ю аб яе кнізе аб Дамблдоры.
Твар Доджа залілося фарбай.
- Так, Гары, я чытаў. Гэтая жанчына або правільней сказаць - сцярвятнік, у свой час доўга даймала мяне дамаўленнямі даць ёй інтэрв'ю. Сорамна сказаць, адзін раз я нават нагрубіяніў ёй і назваў яе надакучлівай стронгай, што выклікала, як ты можа зазначыў, з'едлівы выбрык наконт майго псіхічнага стану.
- У гэтым інтэрв'ю, - працягнуў Гары, - Рыта Скітэр намякнула, што прафесар Дамблдор у маладосці практыкаваў цёмную магію.
-Лухта! - выклікнуў Додж. - Ніводнага праўдзівага слова! Хай ніхто і нішто не зацемніць тваю светлую памяць аб Альбусе Дамблдоры!
Гары зірнуў у цьмяны твар Доджа. Словы старога толькі знервавалі Гары. Няўжо ён і напраўду думае, што ён можа проста ўзяць і зачыніць на нешта вочы. Няўжо ён не разумее, як яму важна ўсё ведаць. Магчыма Эльфіас здагадаўся аб пачуццях Гары, ён паспешліва працягнуў.
- Гары, Рыта Скітэр жудасная…
Яго перабіў старэча голас.
- Рыта Скітэр? Яна выдатны пісьменнік, я заўсёды чытаю яе артыкула!
Гары і Додж паднялі вочы і ўбачылі цётачку Мюрыель, якая стаяла насупраць іх століка. Пёры боўталіся ў яе валасах, а ў руцэ быў заціснуты кубак з шампанскім.
- Вам вядома? Яна напісала кнігу пра жыццё Даблдора!
- Дабрывечар, Мюрыель, - прывітаў яе Додж. - Так, мы як раз абмяркоўвалі…
- Гэй ты! А ну-ка саступі мне крэсла, мне сто сем гадоў!
Яшчэ адзін рудавалосы кузен Уізлі саскочыў са свайго месца , а Мюрыель з дзіўнай, для толькі што ўзгаданага ўзросту сілай, перасунула крэсла і пасела паміж Доджам і Гары.
- Прывітанне, Бары, або як там цябе… - сказала яна Гары. - Так што ты там гаварыў пра Рыту Скітэр, Эльфіас? Ты ведаеш, яна піша біяграфію Дамблдора? Я з нецярпеннем чакаю, калі смогу прачытаць гэтую кнігу. Трэба не забыць замовіць у Завітках і Кляксах!
Твар Доджа змрочыўся, але цётачка Мюрыель у адно імгненне асушыла кубак з шампанскім і замовіла у афіцыянта новы кубак. Потым, зрабіўшы вялікі глыток, дадала:
- І не трэба на мяне так глядзець ! Перш чым Альбус стаў такім важным і знакамітым, пра яго хадзіла шмат цікавых чутак.
- Дурныя плёткі! - сказаў Додж, становячыся падобным на радыску.
- Я ведала, што ты скажаш нешта падобнае, Эльфіас, - квахтала цётачка Мюрыель, - я заўважыла, як ты пазбягаў пісаць у некралогу Альбуса аб усіх цёмных момантах яго жыцця!
- Вельмі шкада, што ты так думаеш, - адказаў Додж. -Упэўніваю цябе, я пісаў ад сэрца.
- Ой, мы ўсё ведаем, што ты абагаўляў Дамблдора, я нават адважуся выказаць здагадку што ты па ранейшаму будзеш лічыць яго святым нават калі высвятліцца што ён зрабіў са сваёй сястрой-Сквібам!
- Мюрыель! - выклікнуў Додж.
Халадок які не меў аніякага дачынення да ледзянога шампанскага ў куфлях прабег у Гары ў грудзі.
- Што вы жадаеце гэтым сказаць? - спытаў ён Мюрыель. - Хто сказаў, што яго сястра была Сквібам? Я думаў, яна проста была хворая.
- Тады ты думаў няправільна, Бары! -усмяхнулася цётачка, задаволеная вынікам. - У любым выпадку, адкуль табе наогул што-небудзь ведаць пра гэтую гісторыю? Яна адбылася за шмат гадоў да таго, як ты нарадзіўся. І справа ў тым, што ніхто так і не дазнаўся, што адбылося насамрэч. Менавіта таму я з нецярпеннем чакаю моманту, калі змагу даведацца што скажа на гэты конт Скітэр! Дамблдор трымаў гэтую таямніцу ў сакрэце ўсё сваё жыццё!
- Няпраўда!- Узвіўся Додж. - Лухта!
- Ён ніколі не распавядаў мне пра сястру-Сквіба, - сказаў Гары, не падумаўшы.
Бабулька трохі калыхалася на сваім крэсле, пакуль яе погляд спрабаваў сфакусавацца на Гары.
- З чаго бы гэта Дамблдору абмяркоўваць з табой такія рэчы, хлопчык?
- Нагода, па якой Дамблдор ніколі не гаварыў аб Арыяне, - пачаткаў Эльфіас глухім ад хвалявання голасам, - як мне падавалася, зразумелая для усіх. Ён вельмі цяжка перажыў яе смерць…
- Чаму ніхто і ніколі не бачыў яе, Эльфіас? - гыркнула Мюрыель. - Чаму большасць знаёмых Альбуса нават не здагадваліся аб яе існаванні, пакуль труну з яе целам не вынеслі з хаты? Дзе быў святоша Дамблдор, пакуль Арыяна згасала ў турэмнай камеры. Вядома, у Хогварце, яму было ўсё роўна, што адбывалася дома!
- Што азначае "у камеры"? - спытаў Гары.
На Доджа было шкада глядзець. Мюрыель зноўку кракнула і адказала:
- Маці Дамблдора была жудаснай жанчынай, проста жудаснай, магланароджанай, хоць я чула, што яна настойвала на зваротным…
- Нічога такога яна не гаварыла! Кендра была добрай жанчынай, - адчайна прашаптаў Додж, але цётачка праігнаравала яго слова.
- …ганарлівая і вельмі ўладная, для яе нараджэнне дзяцяці-Сквіба было невыноснай ганьбай…
- Арыяна не была Сквібам! - хрыпла запярэчыў Додж.
- Калі так, то чаму жа яна тады не наведвала Хогсварц? - спытала цётачка і звярнулася да Гары.
- У нашы дні аб нараджэнні Сквібаў таксама часта замоўчваюць, але дайсці да крайнасці, замкнуць бедную дзяўчынку ў доме і прыкінуцца што яна наогул не існуе…
- Ды не было такога! Гавару табе! - гучна сказаў Додж, але цётачка Мюрыель зноўку не звярнула ўвагі на яго рэпліку і працягнула распавядаць Гары.
- Дзяцей-Сквібаў звычайна адпраўляюць у школы маглаў, а потым яны звычайна так і жывуць у грамадстве маглаў. Усё ж такі гэта куды гуманней, чым спрабаваць знайсці для іх месца ў нашым свеце, тут яны заўсёды будуць людзьмі другога гатунку. Вядома, Кендра Дамблдор і падумаць не магла аб тым каб адправіць сваю дачку ў школу маглаў…
- Арыяна была хваравітым дзіцем! - у роспачы сказаў Додж. -Яе здароўе ніколі не дазваляла ёй…
- Выходзіць з дому? - хмыкнула Мурыель. - Да таго ж яна ніколі не з'яўлялася і ў лякарні Св. Мунга і не воднага разу да самой смерці не адзін лекар не разу не быў выкліканы да яе дахаты!
- Ну адкуль ты можаш ведаць…
- Каб ты ведаў, Эльфіас, мой кузен Лансялот быў лекарам у лякарні Св. Мунго ў то час, і ён па сакрэце распавёў маёй сям'і, што Арыяна ніколі не была ў яго на прыёме. Лансялот знаходзіў гэта вельмі падазроным!
Додж быў гатовы расплакацца. Мюрыель, была задаволеная вырабленым эфектам і зноўку паклікала афіцыянта. Гары ў гэты час ўзгадваў зноўку і зноўку як Дурслі у свой час замкнулі яго і доўга спрабавалі рабіць выгляд, што яго зусім не існуе, толькі таму што ён быў ведзьмаком, нібы гэта злачынства. Няўжо сястра Дамблдора падзяліла падобны лёс, толькі, наадварот, з-за няздольнасці да чараўніцтва? І Дамблдор сапраўды кінуў сваёй сястрычку, каб адправіцца ў Хогварц і зрабіць бліскучую магічную кар'еру?
- Калі бы Кендра не памерла раней за яе, - працягвала Мюрыель, - я бы вырашыла што гэта яна забіла Арыяну…
- Як ты можаш, Мюрыель! - праенчыў Додж. - Маці - забойца ўласнай дачкі? Думай што кажаш!
- Калі яна змагла замкнуць сваю дачку на доўгія гады, чаму бы і не, - паціснула плечамі Мюрыель, - але, як я ўжо сказала, Кендра памерла раней Арыяны, так што версія адпадае… Вось толькі... ніхто ж так і не высвятліў чаму памерла Кендра...
- Вядома, Арыяна магла вырвацца з сваёй келлі і забіць маці, спрабуючы збегчы… Можаш спрачацца колькі табе заўгодна, Эльфіас, але ж ты жа быў на пахаваннях Арыяны, не ці так?
- Так, быў, - у Доджа задрыжалі вусны, - нават не магу ўспомніць, калі яшчэ я бачыў усіх гэтак засмучанымі, Альбус быў літаральна забіты горам…
- Справа не толькі ў яго душэўным стане, хіба Аберфорт не зламаў Дамблдору нос прама падчас цырымоніі?
Калі раней Додж выглядаў засмучаным байкамі Мюрыель, то зараз тыя прывялі яго ў жах. Яе слова ранілі яго прама ў сэрца. А цётачка, падобна, весялілася на ўсю моц, яна зрабіла вялікі глыток шампанскага, тоненькім струменьчыкам пабег па падбародку.
- Адкуль ты…? - прашаптаў Додж.
- У маё маці была сяброўкай Батыльда Багшот, - сказала цётачка. - Батыльда распавядала матуле, як усё было на пахаваннях, як раз калі я праходзіла паблізу дзвярэй. Сварка поплеч труны - вось як яна гэта назвала! Аберфорт крычаў на Альбуса, што гэта ён вінаваты ў смерці Арыяны, а затым стукнуў яго па твары. Батыльда заўважыла, што Альбус нават не спрабаваў абараніцца, што само па сабе дзіўна. Бо на дуэлі Альбус мог бы безвач развеяць Аберфорта ўшчэнт..
Цётачка зноўку пацягнулася за шампанскім. Успаміны аб старых скандалах узбадзёрылі яе настолькі, а Доджа наадварот засмуцілі. Гары ўжо не ведаў, што яму думаць і чыім словам верыць. Ён жадаў ведаць толькі праўду пра Дамблдора. А Додж усё мармытаў, паўтараючы, што Арыяна проста была цяжка хворая. З іншага боку, Гары цяжка мог уявіць сябе, на месцы Дамблдора .. Але несумнеўна, ва ўсёй гэтай гісторыі было нешта дзіўнае.
- Вось што я вам яшчэ скажу, - Мюрыель пачала ікаць, асушваючы чарговы кубак. - Я думаю, Батыльда распавяла ўсё Рыце Скітэр. Усе гэтыя падказкі ў інтэрв'ю са Скітэр паказваюць на Батыльду крыніцай інфармацыі, бо яна была незвычайна блізкім чалавекам да сям'і Дамблдора. Яна была там падчас усіх гэтых трагічных падзей.
- Батыльда не стала бы казаць праўду Скітэр, - ціха прашаптаў Додж.
- Батыльда Багшот, аўтар кнігі "Гісторыя магіі"? - здзівіўся Гары.
Гэтае імя было напісана на вокладцы аднаго з школьных падручнікаў Гары, аднак трэба прызнаць гэтая кніга была не з тых, што Гары штудзіраваў з адмысловай стараннасцю.
- Так, - Додж ухапіўся за пытанне Гары, - адзін з самых адораных магічных гісторыкаў нашага часу і даўні сябар Альбуса.
- Гавораць, апошні час яна зусім не ў сабе, - весяла ўставіла цётачка Мюрыель.
- Калі так, то з боку Скітэр нізка карыстацца яе станам, - адказаў Додж, - да таго ж у гэтым выпадку няма ніякай упэўненасці, што яе словам можна верыць.
- Існуе безліч спосабаў вярнуць згубленыя ўспаміны, - працягнула Мюрыель, - але нават калі Батыльда зусім звар'яцела, я ўпэўненая, у яе засталіся старыя фатаграфіі, можа, якія-небудзь лісты. Яна сябравала з сям'ёй Дамблдораў доўгія гады… Думаю ўжо гэта варта таго, каб наведацца ў Годрыкаву Лагчыну.
Гары, піўшы Сметанковае піва, папярхнуўся. Додж пастукаў яго па спіне, пакуль Гары адчуліўся, гледзячы на Мюрыель мокрымі вачамі. Як толькі да яго вярнуўся дар прамовы, ён спытаў:
- Батыльда Багшот жыве ў Годрыкавай Лагчыне?
- Яна там ужо цэлую вечнасць. Сям'я Дамблдора пераехала туды пасля таго, як Персіваль быў зачынены. А Батыльда была іх суседкай.
- Сям'я Дамблдора жыла ў Годрыкавай Лагчыне?
- Так, Бары, я ж гэта толькі што сказала, - раздражнёна кінула цётачка.
Пасля гэтай гутаркі Гары адчуў пустэчы, за шэсць гадоў, што ён ведаў Дамблдора, той не разу нават не згадаў, што яны абодва жылі і страцілі блізкіх людзей у Годрыкавай Лагчыне, але чаму?
Можа быць, Лілі і Джэймс пахаваныя побач з маці і сястрой Дамблдора? Ці наведваў ён іх? Можа быць, прыходзячы на могілкі наведаць іх, Дамблдор праходзіў паблізу магіл бацькоў. І ён ніколі і нічога не распавядаў аб гэтым Гары. Нават не спрабаваў ўзгадаць.
Але чаму гэта так важна? Гары не мог гэта растлумачыць нават самому сабе, але ён адчуваў, што схаваць ад яго, што з Дамблдорам яго злучала адно і тое ж месца і смерць блізкіх людзей, з боку Дамблдора каштуе вялікаму падману.
Пустым поглядам ён глядзеў наперад, ледзь прымячаючы, што адбываецца вакол. Ён нават не зазначыў што, што з натоўпу з'явілася Герміёна, датуль, пакуль яна не паставіла крэсла побач з ім.
- Я проста больш не магу танчыць, - цяжка дыхаючы, сказала яна. Потым зняла адну з туфлікаў і стала размінаць распухлую ступню.
- Рон пайшоў прынесці яшчэ піва. Гэта трохі дзіўна, але я бачыла, як Віктар з абурэннем сыйшоў пасля гутаркі з бацькам Луны, падаецца, яны пасварыліся…
Яна панізіла голас, уважліва гледзячы на Гары.
- Гары, з табою ўсё добра?
Гары не ведаў з чаго пачаць, але гэта было ўжо ўсё роўна. Таму што ў менавіта гэты момант, нешта вялізнае і срэбнае прадзерлася праз падстрэшак над танцпляцам. Зіхоцячы срэбным целам, вялізная рысь павольна і зграбна прызямлілася сярод танцораў. Усё павярнуліся да яе, некалькі пар так і застылі на месцах.
Затым Патронус павольна загаварыў гучным, глыбокім голасам Кінгслі Шеклболта.
- Міністэрства больш няма! Скрымджар мёртвы! Яны ідуць!
Отредактировано КустРуж (30.07.2007 13:53:45)
