Абноўленая версія перакладу (3 ліпеня 2022)

***

Матацыкл на шалёнай хуткасці павярнуў у цемры так хутка, што абодва паліцэйскія, што гналіся за ім на машыне, пракрычалі: «Ух ты!». Сяржант Фішэр велізарнай нагой націснуў на тормаз, баючыся, што хлопец на заднім сядзенні паляціць яму пад колы. Аднак пры павароце матацыкл не скінуў ніводнага з ездакоў і, міргнуўшы заднім ліхтаром, знік у завулку.
– Яны ў нашых руках! – радасна закрычаў  паліцэйскі Андэрсан. – Гэта тупік!
Налягаючы на стырно і выціскаючы на поўную, Фішэр паехаў па завулку, у запале пагоні здзіраючы фарбу з крыла машыны.
І вось у святле фар стала відаць іх здабычу, нарэшце нерухомую пасля пятнаццаці хвілін пагоні. Ездакі апынуліся ў пастцы паміж высокай цаглянай сцяной і паліцэйскай машынай, якая цяпер набліжалася да іх, нібы нейкі драпежнік з зіготкімі вачыма.
Паміж дзвярамі машыны і сценамі завулка было так мала месца, што Фішэр і Андэрсан з цяжкасцю здолелі выбрацца з машыны. Яны былі вельмі незадаволеныя тым фактам, што ім давялося асцярожна, бокам выпаўзаць да парушальнікаў. Фішэр выцягнуў сваё прыстойных памераў пуза ўздоўж сцяны, адрываючы гузікі на кашулі, і ў канцы адламаў бакавое люстэрка пятай кропкай.
– Злазьце з матацыкла! – закрычаў ён падлеткам, якія ўсміхаліся і грэліся ў промнях сіняга святла, нібы атрымоўваючы ад яго асалоду.
Яны зрабілі, як было загадана. Нарэшце, адарваўшыся ад зламанага бакавога люстэрка, Фішэр зірнуў на іх. Выглядалі яны гадоў на 17-18. У кіроўцы былі доўгія чорныя валасы. З-за яго прывабнасці і з-за таго, як напышліва ён выглядаў, Фішэр без задавальнення ўзгадаў хлопца сваёй дачкі, гітарыста-лайдака. У другога хлопца таксама былі чорныя валасы, але яны былі кароткія і тырчалі ва ўсе бакі. Ён быў у акулярах і здзекліва ўсміхаўся на ўвесь твар. Абодва былі ў майках з вялікай залатой птушкай, якая, без сумневу, была эмблемай якога-небудзь рок-гурта, усім членам якога мядзведзь наступіў на вуха.
– Без шлемаў! – закрычаў Фішэр, паказваючы то на адну непакрытую галаву, то на другую. – Перавышаеце хуткасць... вельмі перавышаеце!
(Насамрэч, радар паказаў хуткасць значна вышэй за тую, з якой, па меркаванні Фішэра, маглі ездзіць матацыклы). – Не спыняецеся па патрабаванні паліцыі!
– Мы б з задавальненнем спыніліся і пагутарылі з вамі, – сказаў хлопчык у акулярах, – але мы спрабавалі...
– Ну-ка не мудрагельце... вы двое ўляпаліся ў непрыемнасці! – прагыркаў Андэрсан. – Імёны!
– Імёны? – паўтарыў доўгавалосы кіроўца. – Эм... дайце падумаць. Уілерфорс… Батшэма…. Элвендарк…
– І што добра ў гэтым імі, дык гэта тое, што ім можна назваць і хлопчыка, і дзяўчынку, – сказаў хлопчык у акулярах.
– А-а-а… у сэнсе, нашыя імёны? – спытаў першы, калі Андэрсан ад злосці пачаў мармытаць нешта невыразнае. – Так бы і сказалі! Гэта Джэймс Потэр, а я Сірыюс Блэк!
– А ў цябе зараз будуць вялікія праблемы, маленькі нахабнік...
Але ні Джэймс, ні Сірыюс яго не слухалі. Раптам яны рэзка выпрасталіся, нібы паляўнічыя сабакі, і паглядзелі паўзверх Фішэра і Андэрсана, паўзверх паліцэйскай машыны, узіраючыся ў цемру завулка. Затым аднолькава плаўна яны засунулі рукі ў заднія кішэні.
На імгненне абодвум паліцыянтам падалося, як на іх нацэлілі пісталеты, але праз секунду яны ўбачылі, што матацыклісты дасталі толькі...
– Барабанныя палачкі? – з’едліва сказаў Андэрсан. – А вы жартаўнікі, так? Значыцца так, вы арыштаваныя па абвінавачванні ў...
Але Андэрсан не паспеў назваць прычыну арышту. Джэймс і Сірыюс пракрычалі нешта незразумелае, і промні святла ад фар пачалі рухацца.
Паліцыянты павярнуліся, а затым адступілі назад. Уздоўж завулка ляцелі – сапраўды ляцелі – трое на мётлах... І ў той жа час паліцэйская машына ўстала на дыбкі.
У Фішэра падкасіліся ногі, ён рэзка сеў; Андэрсан спатыкнуўся аб ногі Фішэра і зваліўся на яго, у той час як: грук!.. бах!.. хрась!.. яны пачулі, як трое на мётлах урэзаліся ў машыну і паваліліся на зямлю, верагодна, без прытомнасці, а побач з імі рассыпаліся абломкі мёцел.
Матацыкл зноў завёўся. Седзячы з адкрытым ротам, Фішэр знайшоў сілы паглядзець на хлопцаў.
– Вялікі дзякуй! – скрозь гуд матора крыкнуў Сірыюс. – Мы вам будзем вінныя!
– Так, прыемна было пазнаёміцца! – сказаў Джэймс. – І не забудзьцеся: Элвендарк! Падыходзіць і для хлопчыка, і для дзяўчынкі!
Раздаўся грукат, ад якога скалыхнулася зямля, і Фішар з Андэрсанам ад страху абхапілі адзін аднаго – іх машына звалілася назад на зямлю. Цяпер на дыбкі ўстаў матацыкл. Паліцыянты не  маглі паверыць сваім вачыма, калі проста перад імі ён узняўся ў паветра: Джэймс і Сірыюс ляцелі ўдалеч начнога неба, а задні ліхтар зіхацеў, нібы рубін.

***

Пераклад на беларускую: Багач Андрэй і Філіпчык Андрэй
wwwbelpotter.by, 2008 г.

Отредактировано raybahach (03.07.2022 20:06:46)